Vertrouwen; Gn 12,1-4a; Mt 17,1-9

“In die tijd nam Jezus Petrus, Jakobus en diens broer Johannes met zich mee en bracht hen boven op een hoge berg, waar zij alleen waren. Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd…” Je ziet het zo voor je: vier mannen gaan een berg op, ze spannen zich in en komen boven. Daar ontvouwt zich het uitzicht. Daar ontspannen zij zich. Daar komen ze tot rust en dan plotseling gebeurt het. Ze hebben zich losmaakt van het alledaagse en nu komen tot een nieuw inzicht. Een geheel nieuwe wereld ontvouwt zich.

Abram trekt weg uit zijn land. De Heer belooft hem een gezegende toekomst. Abram trekt niet alleen weg uit zijn land. Hij neemt ook afstand van de veelgoderij. Abram bekeert zich tot het geloof in één God. Hiermee is de stamvader van joden, christenen en moslims. Ook voor Abram is er een nieuwe wereld opengegaan.

Twee verhalen van afstand nemen, van loslaten. Maar ook twee geheel verschillende verhalen. Het verhaal van Jezus en zijn leerlingen lijkt in eerste instantie op een uitstapje. Even de dagelijkse beslommeringen achter je laten. Abram gaat een werkelijk moeilijke en eenzame weg. Hij en zijn familie nemen afstand van de veelgoderij, afstand van cultuur waarin zij zijn opgegroeid en die hen vertrouwd is. Zij trekken weg uit hun land, uit hun vertrouwde omgeving. Het is ook een tegenstelling die we ook in ons eigen leven vaak zien. Aan de ene kant mensen die voor ontspanning en vakantie naar een ander land trekken en aan de andere kant mensen die wegtrekken uit hun land om dat ze daar niet verder kunnen.

Abram gaat een totaal onzekere toekomst tegemoet, maar hij vertrouwd erop dat de Heer hem zal leiden en beschermen. Ondanks alle onzekerheid heeft Abram vertrouwen. De leerlingen van Jezus doen helemaal geen spannende dingen. De bergen in die streek zijn gemakkelijk te beklimmen. Daar loop je geen gevaar bij. Maar dan gebeurt iets onverwachts. Ze hebben een geweldig mooie ervaring. Daar willen ze nog wel een tijdje van genieten, maar dat wordt ernstig verstoord door een stem uit de hemel. Dat is flink schrikken en ze worden bang. De leerlingen missen het vertrouwen dat Abram heeft. Ze weten blijkbaar ook niet wie ze moeten vertrouwen. Niet voor niets wordt er gezegd: “Luistert naar Hem.” Het verschil tussen de leerlingen en Abram is groot. De leerlingen zijn snel bang, hebben geen vertrouwen en weten niet naar wie zij moeten luisteren. Abram daartegen weet wat hij wil. Hij luistert naar de stem van God en durft op Hem te vertrouwen. Zo gaat hij vol goede moed op weg het onbekende tegemoet.

Waar staan wij zelf. Zijn wij zoals Abram of zijn we zoals de leerlingen. Ik denk dat velen van ons meer zijn zoals de leerlingen. Wij zijn geen mensen die vol vertrouwen het grote onbekende tegemoet treden. De meesten van ons houden van zekerheden en vertrouwdheden. Als we op reis gaan dan moet alles goed geregeld zijn. Is de auto nagekeken? Zijn de verzekeringen op orde? Hebben we onze geliefden goed geïnformeerd? Et cetera. Wat voor een eenvoudig reisje geldt, geldt voor ons hele leven. Wij houden van zekerheid en laten het er niet op aan komen. Ons vertrouwen in onze medemensen is beperkt en dat geldt zeker voor onbekenden en vreemdelingen.

God zegt ons: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, in wie Ik mijn behagen heb gesteld; luistert naar Hem.” Jezus is mens geworden om ons de weg te wijzen. Hij laat ons zien hoe wij hoe God en medemens kunnen vertrouwen. Hij wijst ons de weg ten leven. Jezus zegt ook tegen ons: “Staat op en weest niet bang.” Hij roept ons op in beweging te komen, het onbekende tegemoet te gaan. Wij hoeven niet bang te zijn. Wij mogen werkelijk vertrouwen. Wij mogen vertrouwen op God en vertrouwen op de medemens.

In vervolg daarop worden wij ook opgeroepen het ons gegeven vertrouwen niet te beschamen. God heeft zijn schepping aan ons toevertrouwd. Mensen in nood en zeker vluchtelingen rekenen op ons. Wij mensen zijn aan elkaar toevertrouwd. Het is aan ons daarop te vertrouwen én dat vertrouwen naar elkaar waar te maken. Amen.