Standvastigheid; 1 Kr 29,10-18; Joh 14,15-21.25-29

Koning David staat aan het einde van zijn leven. Zijn zoon Salomo zal hem opvolgen. David eert God en dankt Hem voor al de rijkdom die er voor de bouw van de tempel bijeengebracht is. Niet David maar zijn zoon Salomo zal de tempel bouwen. David echter kent zijn volk. Hij weet hoe de mensen zijn. Vandaag denken ze aan God, maar hoe zal dat in de toekomst zijn. Zijn zij standvastig? Daarom vraagt hij aan God, de God van Abraham, Isaäk en Israël: “Laat deze gezindheid in het hart van uw volk altijd voortduren en houd hun harten op U gericht.”

Ook Jezus kent de zwakte van de mensen. Ook Hij staat aan het einde van zijn leven hier op aarde. Het is de laatste keer dat Hij met zijn vrienden eet en praat. Hij weet wat hen te wachten staat en dat in het geheel niet standvastig zijn. Nu al spreekt Hij hen moed in: “Laat uw hart niet verontrust of kleinmoedig worden.” God zal hen een andere Helper geven, de Geest van waarheid, de heilige Geest.

De heilige Geest geeft ons zijn gaven: wijsheid, liefde, moed. De heilige Geest geeft ons standvastigheid. Wij zijn gedoopt met water en met heilige Geest. Zo hebben ook wij deze gaven van de heilige Geest ontvangen. Maar toch blijft het lastig om werkelijk standvastig te zijn. Elke keer weer hebben de Helper nodig. Titus Brandsma wist dit ook. Hij geloofde in God en vertrouwde op Hem. Hij wist dat hij er nooit alleen voor zou staan. Zo was hij standvastig.

Titus Brandsma is geboren in 1881 in Oegeklooster bij Bolsward. Na de lagere school gaat hij naar het seminarie. Hij wordt pater karmeliet. Titus was docent filosofie en later hoogleraar in Nijmegen. Daar verdiepte hij zich in de Nederlandse mystiek. Daarnaast zette hij zich in voor het katholieke onderwijs, de Friese taal en de katholieke pers. Ook zelf schreef hij voor verschillende kranten.

Al in de jaren dertig maakte hij duidelijk dat hij helemaal niets van het nationaalsocialisme moest hebben. Dat was voor hem een heidense ideologie. Tijdens de oorlog komt hij in conflict met de Duitsers. Hij strijdt voor de vrijheid van de pers. Begin 1942 wordt hij door de Duitsers opgepakt en komt in de gevangenis in Scheveningen terecht. Daar schrijft hij het gedicht dat wij straks zingen. Op 19 juni komt hij in Dachau aan. Hier sterft hij op 26 juli.

Titus Brandsma wist wanneer er geen ruimte meer is voor onderhandelen, wanneer de grenzen bereikt zijn, wanneer bij verder toegeven je jezelf weggeeft. Zo was hij een standvastig man. Het kostte Titus Brandsma zijn leven. Maar het is zoals Jezus zegt: “Wie zijn leven verliest, zal het behouden.” Voor ons is Titus Brandsma een voorbeeld. Hij laat ons zien hoe ook wij standvastig kunnen zijn. Ook in onze tijd is dat niet altijd gemakkelijk. Ook wij mogen de heilige Geest vragen ons te helpen. Amen.