Levende stenen; Hnd 6,1-7; 1 Pt 2,4-9; Joh 14,1-12

Donderdag een week geleden was het koningsdag. Misschien was u toen in Rotterdam. De koning was daar met zijn familie. De meesten van u zullen ongetwijfeld daarvan de beelden op de televisie hebben gezien. Misschien was u onder de indruk van de architectuur van de stad. Het kan ook zijn dat u zich verwonderde over het optreden van de koning of dat u gecharmeerd was van de koningin. Misschien had u meer oog voor de prinsessen.

Wat mij vooral opviel was de bevolking van Rotterdam. De grote verscheidenheid was mij bekend. Rotterdam is een multiculturele stad. Maar hoe zelfbewust, vrolijk en energiek het optreden van de verschillende groepen was, dat sprak mij aan. Ik zag een stad met allerlei verschillende mensen die aan elkaar gelijkwaardig zijn. Samen vormen zij de bevolking van Rotterdam. Er was geen sprake van dat mensen met een migrantenachtergrond zich te gast moeten voelen bij de oorspronkelijke bevolking. Nieuwe culturen waren ook geen bezienswaardigheid. Nee, samen weten zij zich de burgers van de stad. Het is geen kwestie van: zij mogen er ook zijn. Nee, er is sprake van: zij horen hier ook. Zo vormen zij samen een eenheid in verscheidenheid.

Hoe anders is het beeld bij de eerste christenen. De Hellenisten beginnen te morren tegen de Hebreeën, want hun weduwen worden achtergesteld. Wat is hier de situatie? De leerlingen van Jezus zijn Hebreeën en spreken Aramees. Onder de nieuwe volgelingen zijn ook Griekssprekende joden. Dit zijn de Hellenisten. Zij voelen zich achtergesteld. Hun weduwen staan op het tweede plan bij de dagelijkse ondersteuning. In de Griekse tekst is hier sprake van de dienst van de tafel. Dit kan betekenen dat de vrouwen bij de dagelijkse maaltijd tekort komen, maar het kan ook verwijzen naar de tafel van de Eucharistie. Mogelijk kunnen de Hellenisten het Aramees van de apostelen niet goed verstaan en voelen ze zich daardoor achtergesteld.

De apostelen begrijpen dat het zo niet kan en zij nemen maatregelen. Ze kiezen niet voor een inburgeringscursus en taallessen voor de Hellenisten. Nee, ze zien hen als volwaardige leden van de gemeenschap die zijn zoals ze zijn. De apostelen geven zeven mannen de opdracht aandacht te besteden aan de ondersteuning van de weduwen van de Hellenisten. Deze zeven mannen hebben Griekse namen; zij zijn zelf ook Hellenisten. Het zijn zeven mannen uit de minderheidsgroepering. Zij moeten de achterstelling opheffen. Daarmee wordt deze groep voor vol aangezien. Allen zijn gelijkwaardig en allen worden serieus genomen. Jezus zegt ons: “In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen.” De apostelen laten hier zien wat dat voor hun eigen handelen betekent. Zij maken ruimte voor de anderen, voor mensen met een andere taal en cultuur. Later zullen ze hierin nog verder gaan door ook heidenen te dopen.

De brief van de apostel Petrus roept ons op. “Laat ook uzelf als levende stenen voegen in de bouw van de geestelijke tempel.” Jezus zelf is de hoeksteen, de steen die het gehele bouwwerk bijeen houdt. Naar Hem moeten wij ons voegen. Hij is onze weg, onze waarheid, ons leven. Hij is de steen door de mensen verworpen, maar door God uitverkoren tot Heer van zijn volk, Gods uitverkoren geslacht, Gods heilige natie. Wij zijn de levende stenen waarmee God zijn tempel bouwt, het huis waarin Hij wil wonen. Wij zijn actieve deelnemers, een koninklijk priesterschap. Allen gelijkwaardig aan elkaar. Wij kiezen niet elkaar. Nee ieder van ons wordt door God geroepen zijn bijdrage te leveren aan Gods bouwwerk.

We worden opgeroepen tot heiligheid. Daarvoor moeten we loskomen van oude gewoonten en oude inzichten. We moeten ons op een nieuwe manier gedragen en vanuit een nieuwe gedachtenwereld denken. Ons oude leven afleggen en een nieuw leven beginnen. Wij moeten elkaar als werkelijk gelijkwaardige mensen zien. Dat geldt in het dagelijks leven, het maatschappelijk leven. Dat geldt bovenal binnen onze geloofsgemeenschappen. Samen vormen wij Gods eigen volk. Wij zijn levende stenen. Wij zijn als natuurstenen. Niet allemaal gelijkvormig, maar allemaal verschillend. Juist met die grote verscheidenheid wordt de Kerk, het huis van God opgebouwd. Daarmee vormen wij een eenheid in verscheidenheid, de eenheid van Christus. Een eenheid waaraan anderen zich misschien storen en stoten. Amen.